Dromen van supermarkten die even veilig zijn als deelwagens
Met de lockdown bevinden Jeffrey en zijn gezin zich, net als vele landgenoten, al bijna 2 maanden in hun kot. Naar de supermarkt gaan, doet hij met een deelwagen. En dat zorgt voor een spannende situatie.
Tengevolge van de lockdown zitten mijn gezin en ikzelf, net zoals vele landgenoten, al meer dan een maand in ons kot. Het Coronavirus raakt onze maatschappij keihard en laat mijn generatie (ik ben geboren in 1976) voor de eerste keer inzien dat alles wat we als vanzelfsprekend beschouwden, toch snel kan omslaan. Inderdaad, ik ben geboren in een tijd van economische groei en ondanks de koude oorlog (die ik nauwelijks meemaakte) heb ik nooit grote rampen of oorlogen meegemaakt. Integendeel, in mijn leven viel de Berlijnse muur, was er de Perestrojka en Glasnost, werd de Euro gelanceerd en is de levensverwachting gestegen tot boven de 80 jaar. Och en ook belangrijk, werden de Rode Duivels een keer vierde en derde op een WK voetbal 🙂
Ik moet zeggen dat het even duurde, wellicht zoals bij vele Vlamingen, vooraleer de ernst van de Corona-crisis tot me doordrong. Om de planeet (mee) te redden werk ik bij Autodelen.net, ben ik zelf autodeler en maak ik bewuste keuzes in bv. mijn winkel – en reisgedrag. Ik heb echter nooit het gevoel gehad dat mijn beslissingen op korte termijn zware gevolgen kunnen hebben. Dit is wel even anders met de huidige Corona-crisis. Ik ben mij nu steeds bewust van het zwaard van Damocles dat boven mijn hoofd, en dat van mijn naasten, hangt. Daarom werk ik van thuis uit, ben ik heel voorzichtig als ik de deur uitga, houd ik minstens 2 meter (better safe than sorry..) afstand, was ik mijn handen constant (zelfs als ik de post binnenhaal..) en en draag ik zelfgenaaide super deluxe mondmaskers. En ja, ik gebruik af en toe een deelwagen…
Onlangs ging ik voor het eerst terug met de deelwagen naar de supermarkt en het moet gezegd, ik vond het ongemeen spannend. Ik betrap mezelf erop, aan een beginnend soort smetvrees te leiden. Maar vooraleer er foute conclusies getrokken worden, mijn angst voor besmetting heeft niets met de deelwagen te maken. Totaal niet, ik neem dezelfde voorzorgen als dat ik dat bij andere zaken doe (handen wassen, niet aan het gezicht prutsen,..) en dat werkt even veilig.
Ik maakte voor de gelegenheid gebruik van een elektrische deelwagen van Partago waarin sinds de crisis een busje alcoholgel staat (ik ben vanuit mijn praktische aard ook lid van andere autodeelorganisaties zoals Cambio en Dégage). Even een kleine zijsprong, elektrisch rijden is zalig! Je zweeft als het ware over de weg, je hoort geen geluid en de versnelling is automatisch en dus gewoon vooruit en achteruit.
Bon, terug naar mijn winkelbezoek. Het openen van de wagen, loskoppelen van de laadpaal en het rijden liepen zoals steeds van een leien dakje. Dit veranderde echter toen ik stond te wachten voor de supermarkt. Ik hield me aan mijn eigen vastgestelde strengere perimeter van twee meter. Dat verliep probleemloos voor wat betreft de persoon voor mij. Diegene die achter mij stond had echter een eigen perimeter vastgelegd van minder dan een meter. Voor mij is dit onbegrijpelijk en bijna pure horror.
Ook tijdens het winkelen werd ik voortdurend belaagd door (in mijn gedachten) zombieachtige figuren die mij zo snel mogelijk wilden besmetten. Hoe moeilijk is het om een beetje bewust om te gaan met de social distancing?
Enfin, na 45 minuten paranoia was ik heel blij terug in mijn veilige cocon van de deelwagen te kruipen. Ik reed naar huis, laadde de boodschappen uit, parkeerde mijn deelwagen (zonder zoekend te moeten rondrijden) op de vaste voorbehouden plaats op 150 meter van mijn huis en vertelde mijn huisgenoten van mijn helletocht in de supermarkt. Toen ik ‘s avonds in slaap viel droomde ik van warenhuizen die net zo veilig zouden zijn als deelwagens.
Auteur: Jeffrey Matthijs